आमची कर्णबधिर मुलांची शाळा आहे.  जेव्हा मुलं शाळेत येतात  तेव्हा भाषेच्या दृष्टीने त्याचं वय शून्य असते . शाळेत आल्यावर आम्ही त्याला आवाज ऐकायला शिकवतो. बोलायला शिकवतो . कर्णबधिरत्व असल्यामुळे मुलाला आवाज, अक्षरं, शब्द यांची सांगड वस्तुशी, घडणाऱ्या घटनांशी घालता येत नाही . म्हणून मग प्रत्यक्ष अनुभव देऊन शिकवण्यावर आमचा भर असतो .  त्यासाठी विविध उपक्रमांचे आयोजन करतो . विविध संधींचा उपयोग करतो . काही वेळा संधी निर्माण करतो आणि मग त्यातून आमची मुलांना केंद्रस्थानी ठेवून भाषा शिक्षणाला सुरुवात होते .

         या संधी आम्हाला मिळतात मुलांच्या, शिक्षकांच्या रोजच्या छोट्या-छोट्या बातम्या,घरात - प्रवासात घडलेल्या छोट्यामोठ्या गमतीजमती, आसपास घडणार्‍या घटना यातून. त्यावरून आम्ही मुलांशी संवाद साधतो आणि मग त्या लिखीत संवादावर आधारित आम्ही वेगवेगळे उतारे घेतो. गोष्टी - गाणी  घेतो.  मग तीच आमची पाठ्यपुस्तकं  होतात .

        विविध सण, समारंभ, दिनविशेष, खेळ, हस्तकला, चित्रकला, क्षेत्रभेटी,  मार्गदर्शित व्यवसाय,  विविध अनुभव असे  कितीतरी उपक्रम  . त्यात मग निसर्ग निरीक्षण आले, मुलांचे नाच नाटके ,  विज्ञानाचे प्रयोग आले. अशा कितीतरी संधीचा उपयोग आम्ही भाषा शिक्षणासाठी करत असतो.  मग हे भाषाशिक्षण शिक्षण न रहाता एक आनंदयात्रा होते .

आनंद घेत वेगवेगळ्या संधीचा काहीतरी समजून घेण्यासाठी उपयोग करूया . शिकणे एक आनंदयात्रा करूया.